Puur een gevoel!

Zaterdagmiddag kwam ik thuis. Terug van een stormachtig bezoek aan de wadden. Blij werd ik begroet door het thuisfront. De kids wisten dat ik op Ameland was geweest. Ik kreeg een knuffel, kort vroegen ze hoe ik het had gehad. Daarna gingen ze weer verder met spelen. Later op de middag werd met een reactie van mijn zoon, de toon gezet. “Ja, dat is lekker” zei hij een beetje verontwaardigd. Hij stond achter mij, toen ik een paar foto’s bekeek op mijn laptop. Foto's gemaakt op het eiland. 

Inmiddels is bekend dat mijn zoon een voorliefde heeft voor de Sluftervallei op Texel. Als we het eiland bezoeken, wil hij het liefst direct naar dit natuurgebied toe. Puur genieten voor hem. En ik geef hem geen ongelijk, hoewel ik persoonlijk de Hors ook adembenemend mooi vind.

Maar sinds kort heeft mijn zoon een tweede favoriete waddenplek. In september zijn we namelijk twee dagen op Ameland geweest. We waren al eerder dit jaar een dagje op dit waddeneiland, maar de kinderen wilden graag nog een keer terug. Want natuurlijk was die ambachtelijke dag leuk geweest, maar ze hadden de vuurtoren niet aangeraakt! Een gemiste kans.

Na de zomervakantie, kondigde zich in september een prachtig weekend aan. Een mooi moment om naar Ameland te gaan. De fietsen en een overnachting in Nes had ik geregeld. ‘s Morgens stond de tas al klaar. De kinderen waren direct vrolijk die ochtend. Een aangename verrassing. Op naar Holwerd, een mooie tocht met de veerboot, bezoek aan het strand, fietsen door de duinen, een verblijf met in de tuin een trampoline. Kortom, volop genieten.

Na een prachtige fietstocht kwamen we op de eerste dag aan bij Hollum. Bij de prachtige wit met rood gestreepte vuurtoren van Ameland, mooi gelegen in het Hollumerbos. Gelukkig hadden we na de fietstocht en het redelijk benauwde weer nog voldoende energie over, om de vuurtoren te beklimmen. En na 236 treden werden we rijkelijk beloond met een werkelijk schitterend uitzicht over het wad. Een echte aanrader! Via de duinkant fietsen we terug. Even stoppen bij het magische strand, zoals mijn dochtertje het strand tussen Ballum en Nes noemt.  Op het strand volgden veel ooohhh's en aaaahhh's. Heel kort samengevat betekenen deze kreten dat we, en dan vooral ik, uiteindelijk met de zakken vol met schelpen de fietstocht verder voortzetten. Op weg naar een lekkere pannenkoek en ijs. Een geslaagde eerste dag.  

De tweede dag was het plan om de oostkant van Ameland  te bezoeken. Op de fiets naar Buren en dan verder richting het Oerd. Mijn zoon had echter weinig zin, maar stemde uiteindelijk toch in. En nu is hij blij dat we destijds zijn gegaan, want de liefde voor een nieuwe plek was geboren. Voor het Oerd en de Hon. Achteraf bleek dat dit natuurgebied een enorme indruk op hem had gemaakt. Maar als je hem vraagt wat hem precies heeft geraakt, waarom hij het daar zo mooi vond, dan weet hij het niet. Gewoon, een gevoel zegt hij dan. En eigenlijk is dat ook een prima antwoord: puur een gevoel! Niets meer, maar ook niets minder dan dat. Ik glimlach, want ik begrijp hem volkomen. Sommige plekken raken je gewoon. De schoonheid, de stilte, de geluiden van de natuur, de weidsheid en het pure wat je ervaart als je ergens bent. Een omgeving die je innerlijke rust geeft, gewoon blij maakt of soms zelfs ontroerd. En eerlijk gezegd kom ik bij het Oerd en de Hon ook niet veel verder dan, tja….. gewoon een heerlijk, rijk gevoel.

Het is zaterdagmiddag en hij zegt een beetje verontwaardigd: “’ja, dat is lekker! Ik herken het echt wel hoor. Je was op het Oerd en de Hon. Neem je mij de volgende keer wel weer mee! “

Meer foto's zien? Via http://www.flickr.com/photos/67866414@N07/sets/72157629286051425/