Puur een gevoel!

Zaterdagmiddag kwam ik thuis. Terug van een stormachtig bezoek aan de wadden. Blij werd ik begroet door het thuisfront. De kids wisten dat ik op Ameland was geweest. Ik kreeg een knuffel, kort vroegen ze hoe ik het had gehad. Daarna gingen ze weer verder met spelen. Later op de middag werd met een reactie van mijn zoon, de toon gezet. “Ja, dat is lekker” zei hij een beetje verontwaardigd. Hij stond achter mij, toen ik een paar foto’s bekeek op mijn laptop. Foto's gemaakt op het eiland. 

Inmiddels is bekend dat mijn zoon een voorliefde heeft voor de Sluftervallei op Texel. Als we het eiland bezoeken, wil hij het liefst direct naar dit natuurgebied toe. Puur genieten voor hem. En ik geef hem geen ongelijk, hoewel ik persoonlijk de Hors ook adembenemend mooi vind.

Maar sinds kort heeft mijn zoon een tweede favoriete waddenplek. In september zijn we namelijk twee dagen op Ameland geweest. We waren al eerder dit jaar een dagje op dit waddeneiland, maar de kinderen wilden graag nog een keer terug. Want natuurlijk was die ambachtelijke dag leuk geweest, maar ze hadden de vuurtoren niet aangeraakt! Een gemiste kans.

Na de zomervakantie, kondigde zich in september een prachtig weekend aan. Een mooi moment om naar Ameland te gaan. De fietsen en een overnachting in Nes had ik geregeld. ‘s Morgens stond de tas al klaar. De kinderen waren direct vrolijk die ochtend. Een aangename verrassing. Op naar Holwerd, een mooie tocht met de veerboot, bezoek aan het strand, fietsen door de duinen, een verblijf met in de tuin een trampoline. Kortom, volop genieten.

Na een prachtige fietstocht kwamen we op de eerste dag aan bij Hollum. Bij de prachtige wit met rood gestreepte vuurtoren van Ameland, mooi gelegen in het Hollumerbos. Gelukkig hadden we na de fietstocht en het redelijk benauwde weer nog voldoende energie over, om de vuurtoren te beklimmen. En na 236 treden werden we rijkelijk beloond met een werkelijk schitterend uitzicht over het wad. Een echte aanrader! Via de duinkant fietsen we terug. Even stoppen bij het magische strand, zoals mijn dochtertje het strand tussen Ballum en Nes noemt.  Op het strand volgden veel ooohhh's en aaaahhh's. Heel kort samengevat betekenen deze kreten dat we, en dan vooral ik, uiteindelijk met de zakken vol met schelpen de fietstocht verder voortzetten. Op weg naar een lekkere pannenkoek en ijs. Een geslaagde eerste dag.  

De tweede dag was het plan om de oostkant van Ameland  te bezoeken. Op de fiets naar Buren en dan verder richting het Oerd. Mijn zoon had echter weinig zin, maar stemde uiteindelijk toch in. En nu is hij blij dat we destijds zijn gegaan, want de liefde voor een nieuwe plek was geboren. Voor het Oerd en de Hon. Achteraf bleek dat dit natuurgebied een enorme indruk op hem had gemaakt. Maar als je hem vraagt wat hem precies heeft geraakt, waarom hij het daar zo mooi vond, dan weet hij het niet. Gewoon, een gevoel zegt hij dan. En eigenlijk is dat ook een prima antwoord: puur een gevoel! Niets meer, maar ook niets minder dan dat. Ik glimlach, want ik begrijp hem volkomen. Sommige plekken raken je gewoon. De schoonheid, de stilte, de geluiden van de natuur, de weidsheid en het pure wat je ervaart als je ergens bent. Een omgeving die je innerlijke rust geeft, gewoon blij maakt of soms zelfs ontroerd. En eerlijk gezegd kom ik bij het Oerd en de Hon ook niet veel verder dan, tja….. gewoon een heerlijk, rijk gevoel.

Het is zaterdagmiddag en hij zegt een beetje verontwaardigd: “’ja, dat is lekker! Ik herken het echt wel hoor. Je was op het Oerd en de Hon. Neem je mij de volgende keer wel weer mee! “

Meer foto's zien? Via http://www.flickr.com/photos/67866414@N07/sets/72157629286051425/

A beautiful place: Aekingerzand

/

Drents-Friese wold

Meer foto's Fries-Drents Wold:

http://www.flickr.com/photos/67866414@N07/sets/72157629285921303/


http://www.flickr.com/photos/67866414@N07/sets/72157629285967983

Een persoonlijk gevoel!

Ik hoor de kinderen in hun slaapkamer. Ze spelen dat ze op vakantie gaan.  Naar de wadden. Hun favoriete vakantiebestemming. De koffers worden zorgvuldig ingepakt, de poppenbaby gaat in de buggy. Ze moeten zich haasten. Snel wordt de bagage gepakt en kruipen de kids op het bed. Pffff, ze zijn net op tijd.  Nog even zwaaien. De veerboot vertrekt. Wadden, we komen er aan!   

Ik denk terug aan mijn kindertijd. Aan de bossen, duinen, stranden, dieren en  bloemen. De “groene mannen” die beschermden de mooie natuur. Wellicht was het mijn kinderlijke naïviteit, maar ik was als kind in de veronderstelling dat voor een ieder helder was hoe belangrijk de natuur was. Goed zorgen en bewust omgaan met de natuur, betekende uiteindelijk het goed doen voor jezelf. Het lag toch iets complexer besefte ik later, hoewel ik graag had willen vasthouden aan mijn oorspronkelijke beeld. Maar dat zou niet realistisch zijn.

Onlangs las ik een helder artikel van Caspar Janssen (Volkskrant) over zijn kindertijd, zijn natuurbeleving en de reden voor het ontstaan van de natuurwet. De bescherming die hard nodig was, natuurherstel mogelijk maakte en er voor zorgde dat er voldoende rekening werd gehouden met de natuurwaarden. Ik las verder dat kinderen tussen 5 en 12 jaar vooral ontvankelijk zijn voor natuurervaringen en in de jeugdjaren het natuurbeeld wordt gevormd. Hier ligt naar mijn mening een duidelijke taak voor ouders en voor het onderwijs. Als ouder ervaar ik echter een toenemende focus op exacte vakken, hogere prestaties, tempo en competitie. Aan natuurbeleving wordt weinig prioriteit gegeven. Het verontrust mij, hoewel ik gelukkig ook steeds meer signalen ontvang van mensen die vinden dat het anders moet.      

Als liefhebber van de wadden lees ik welke gevolgen de nieuwe natuurwet voor dit natuurgebied zou hebben. Voor de Waddenzee heeft dit onder andere tot gevolg dat de bescherming van de rust, ruimte en weidsheid verdwijnt. Ik vraag mij af wat dit in de toekomst betekent voor mijn wadbeleving en die van de vele andere toeristen die het wad jaarlijks bezoeken. Want rust, ruimte en weidsheid……dat is toch precies de reden waarom we naar de wadden gaan? En wat betekent dit voor de waddennatuur, de dieren, de vogels die er leven? De rijkdom van het wad, voor ons werelderfgoed waar we zo zuinig op moeten zijn? Ik heb er geen antwoorden op. In combinatie met de toenemende focus op puur economisch gewin en het verminderend natuurbesef die ik ervaar, zit het mij niet helemaal lekker. Maar dat is een persoonlijk gevoel!

Brings back memories!

In de herfst, dan lag ie in de bus. Een klein boekje met vakantiehuisjes in de natuur. Van mijn moeders werk. Want bij Staatsbosbeheer, daar werkte ze in die tijd ook al.  Als kind vond ik het gebouw “de Boterwaag” in Gorredijk erg indrukwekkend. Een prachtig pand aan de compagnonsvaart en daarin zaten de “groene” mannen. Aardige collega’s van mijn moeder. Sommige droegen knickerbockers met bijpassende, lange sokken. En dat was lachen.  Maar ze waren er voor de bossen, voor de planten en de dieren. Enthousiast, gedreven en met veel liefde voor hun werk. Dat maakte mij blij als kind. De natuur was in goede handen bij hen. De mannen gaven mij rust!

Maar het was oktober. Mijn ouders namen samen het boekje door. Er waren drie huisjes op de wadden. Twee op Texel en de derde stond op Ameland. Maar die laatste was met een waterpomp en dat vonden mijn ouders toch iets te primitief en onpraktisch. Het huisje op Texel nabij de Koog was favoriet bij ons thuis. Dit vakantiestekje scoorde echter ook hoog bij veel andere collega’s van mijn moeder. Eén keer geweest, bleken ze verkocht. En dat was een spijtige bijkomstigheid, want dat verkleinde onze kansen om uitgeloot te worden. En wij wilden die geweldige Texelervaring ook wel eens meemaken!   

Het was augustus 1980 of 1981 schat ik in. Zomervakantie op Texel. Eindelijk naar het eiland. Naar “the place to be”: het huussie van Hannes. Het voelde alsof een droom uit kwam. We vertrokken met z’n vijven, want pake en beppe gingen ook altijd mee. Wat verder meeging was veel te veel bagage. Die oudjes namen werkelijk hun hele garderobe mee. Wat ook zeker meeging op vakantie: de magische schudemmer van mijn moeder. Zo’n tupperware geval. Ideaal voor kleine wasjes zei ze altijd. Ik zag de meerwaarde ten opzichte van een gewone emmer met biotex niet echt. Het scheen het deksel te zijn, wat de ultieme mogelijkheid bood om krachtig te kunnen schudden. Resultaat: een perfect schone was. Ik vond het goed. Ik had me ook neergelegd bij het bestaan van de zogenaamde tupperware slacentrifuge. Ook zo’n product die wat mij betrof in de categorie iets te ver doorgeschoten, en veel te dure, tupperware artikelen viel.  

Het vakantie- en waddengevoel begint voor mij, en ik denk eerlijk gezegd voor velen, op het dek van de veerboot. De zwoele zeebries die je haren doet wapperen (als je haar hebt J) en je zachtjes streelt over je wangen. De krijsende meeuwen die je vriendelijk begroeten en vrolijk meevliegen tijdens de tocht. En niet te vergeten, alle vrolijke medevakantiegangers aan boord. Iedereen is blij.  De vakantie is begonnen.

Mijn eerste ontmoeting met het huussie van Hannes is een herinnering die voor eeuwig bij me blijft. Na een veel te lange zoektocht op Texel, stonden we uiteindelijk met onze signaaloranje Opel Kadett op de Ruyslaan nabij de Koog. Voor een oud hek, met daar achter een prachtig groot erf en daarop een wit huisje. Een huisje met scheuren in de voorgevel, die waren dichtgesmeerd met een dikke grijze plamuurlaag. Het zag er triest en een beetje zielig uit. En eerlijk gezegd was het een erg lelijk huis om te zien. Een conclusie werd, zonder veel nader onderzoek, snel getrokken. Dit kon het huisje niet zijn en we wilden ook helemaal niet dat dit het was. Gauw verder op zoek naar onze droomlocatie. Maar mijn moeder wilde deze optie voor 100% uitsluiten en stapte het erf op. Ik denk dat ik niet overdrijf als ik zeg dat we allemaal een beetje wit wegtrokken en slikten, toen ze ons wenkte en daarmee duidelijk het signaal gaf dat dit dé locatie was. Het zouden twee lange weken worden, met zo te zien een continue risico op mogelijk instortingsgevaar van ons tijdelijke verblijf.

Het vakantiehuisje bleek een prachtig voorbeeld te zijn van het feit dat je nooit moet oordelen op basis van een eerste indruk. Want wat hebben we genoten. De privacy die het grote erf rondom het huis ons bood, de bramenstruiken achter het huis en de vreugde die we ondervonden van alle dieren die onze tuin bezochten. En eenmaal binnen straalde het huis één en al gezelligheid uit. Een knus, warm huis met een prachtige zolder. Helemaal voor mij alleen. Wat een luxe en wat een mooi uitzicht vanuit mijn zolderkamer. Ik voelde mij als een prinses in haar eigen torentje.

We hadden mooi waddenweer. Het huis bleek een prachtig uitvalsbasis om het mooie Texel te ontdekken. Prachtige duinwandelingen die ons brachten bij schone stranden en een heerlijke zee. De dennenbossen waren vlakbij, het bezoekerscentrum Ecomare, maar ook de winkels en de terrasjes in de Koog. Op de fiets bezochten we mooie dorpjes als Oudeschild en Cocksdorp en we maakten kennis met de meer dan vriendelijke eilandbewoners, met hun fijne open karakter. Mijn eerste ontmoeting met Texel was een fijne ervaring en het zou zeker niet de laatste zijn. Mijn liefde voor Texel en de wadden was geboren.  

Meer foto's van Texel: http://www.flickr.com/photos/67866414@N07/sets/72157629286016523/