Dagje Dollard

Een autorit langs de vele geel gekleurde koolzaadvelden brengt mij vandaag in Termunten, bij buitenplaats Reidehoeve van het Groninger Landschap. Het weer is zacht en dit maakt een wandeling langs polder Breebaart (*) extra aangenaam. Een waar vogelparadijs tref ik aan met zilverplevieren, bontbekplevieren, bergeenden, slobeenden, aalscholvers, strandlopers, brandganzen, kieviten, scholeksters, kluten, grutto’s en meer. En ruim 20 lepelaars. Boven het riet vliegt een bruine kiekendief op zoek naar iets lekkers. Later zie ik haar in het gras op de zeedijk neerdalen. Vanuit de vogelkijkhut bij de polder blijken de vele soorten vogels van heel dichtbij te zien.

(*) De Polder Breebaart werd in 1979 ingedijkt en is het laatste stuk ingepolderd land van Groningen. In 1991 kocht Het Groninger Landschap de polder en vormde het om tot een gedempt getijdengebied waar zeewater uit de Dollard door een opening in de Deltadijk de polder instroomt. De polder veranderde in kwelder en slik en in dit brakke natuurgebied groeit nu onder meer kweldergras, melk- kruid, zeeaster en zeekraal. De unieke natuur trekt veel vogels, zoals de duizenden ganzen die hier overwinteren. Voor meer informatie: Polder Breebaart.pdf





Op de zeedijk staat de zeehondenkijkwand. Een blik door de kijkgaten geeft een weids uitzicht over de Dollard, zeehonden zijn er vandaag niet te zien. Wel word ik getrakteerd op een oog-in-oog-moment met een voorbijlopend schaap aan de andere kant van de wand. 

Een oude man zit onder aan de dijk op zijn rollator en kijkt blij en tevreden naar het water en de vogels. Hij komt hier vaak zo blijkt uit zijn verhaal.

Na een broodje en wat drinken gaat de tocht door naar Nieuw Statenzijl. Vanaf de sluis zie ik de vogelkijkhut ‘de Kiekkaaste’ al in de verte. Gelegen op de rand van de Dollard, op de grens tussen Nederland en Duitsland. De enige buitendijkse vogelkijkhut van ons land. Vanaf grote afstand voel je al dat het een bijzondere plek is. De hut is duidelijk zichtbaar in de omgeving en staat hoog op palen in het water. Door rietvelden is deze te bereiken via het Marcelluspad, genoemd naar de Marcellusvloed van 1362. 

Het riet knispert en overal hoor je vogelgeluiden als ik over het kronkelende houten vlonderpad richting de hut loop. Tussen de rietvelden zitten karekieten, rietgorzen en baardmannetjes. De hut zelf is omgeven door vrolijk rondvliegende en kwetterende boerenzwaluwen, die hun nestjes daar hebben gebouwd. Ze zijn weinig schuw. Deze vogels vind ik elke keer weer een schitterende creatie van moeder natuur. 

 

Het uitzicht vanuit de hut over de slikvelden van de Dollard is bijzonder, de diverse doorkijkjes contrasterend. Het informatiebord geeft het ook al aan. Een plek van grenzen: tussen twee landen, tussen natuur en landbouw, tussen water en land, tussen zoet en zout. Een inspirerende plek en een buitengewoon mooie omgeving voor een 'kiekkaaste' (lees: televisie). Dat de plek boeit blijkt ook uit het feit dat een foto van de Kiekkaaste in 2012 de National Geographic Oost-Groningen won: zie artikel.

Ja, een beetje spijtig blijft het als je zoveel moois ziet op een dag en graag vast wilt leggen, maar de Nikon een weigerdagje blijkt te hebben ingelast. Na wat verwoede pogingen van mijn kant om de camera op andere gedachten te brengen, moet ik helaas tot de conclusie komen dat het een te grote uitdaging blijkt om deze tijdelijke ‘gemoedstoestand’ van de camera te keren. Mijn mobiel is gelukkig gewillig, zodat ik wel een aantal sfeerbeelden kan vastleggen en delen met jullie.

En ach, het blijft terugkijken op een schitterende dag, mijn eigen harde schijf heeft nog voldoende ruimte om de beelden op te slaan. Verder heb ik nu tevens een goed excuus om een keer terug te komen, want de bezochte plekken zijn het zeker waard.