Het is vrijdag, eind februari. Vanuit Friesland over de afsluitdijk richting Den Helder. Een perfecte timing blijkt, zonder echte planning vooraf. Dokter Wagemaker ligt al klaar voor de afvaart van half vier. Nog net tijd om een foto van de veerboot te delen op Twitter en ik kan door. De auto gaat mee heb ik besloten. De overtocht is kort, het waait enorm op het dek. De mensen die wel buiten zijn, hebben vooral aandacht voor een onderzeeër in de Waddenzee. Zoals gebruikelijk vliegen veel meeuwen met de veerboot mee. Goed getraind in het vangen van stukjes brood die vanaf het dek naar hen wordt gegooid. Ook vandaag blijken ze weer ware luchtacrobaten.
Vanaf ‘t Horntje op Texel neem ik vrij snel de afslag richting Oudeschild. Een bijna standaard ritueel, besef ik. Even een kijkje in de haven. Misschien vind ik het wel het mooiste dorpje van het eiland. Ik weet het eigenlijk niet. Daarna via de Waal, slingerend door Oost heen en bij de Lancasterdijk zet ik mijn auto aan de kant ter hoogte van de molen. Naar buiten, het trapje op naar de wadkant. Ik blijk alleen, het verbaast mij niet. De wind is guur en bezorgt mij tranende ogen en een koude neus. Dieper kruip ik in mijn warme sjaal, want ook een blik op het aanwezige ijs in de Waddenzee maakt het gevoelsmatig nog kouder. Maar dan, de vertrouwde geluiden van de vogels op het wad. Het klinkt als rustgevende muziek in mijn oren.
Hotel Prins Hendrik weet ik gemakkelijk te vinden. Bezoekjes aan Texel doe ik regelmatig en ook in dit hotel was ik eerder. Vorig jaar vanwege Sommeltjespop in de Waal. Een prima stek, gastvrij personeel en een gemoedelijke sfeer. Kamer 23, helemaal aan het eind van de gang. Met zicht op de waddendijk en vanuit de gang zie ik Utopia liggen. Ik ken het gebied en in 2011 was ik bij de feestelijke opening ervan. Een binnendijks natuurgebied van Natuurmonumenten, waar ik morgen aan de slag ga. Om de schelpenstrandjes gereed te maken voor de broedvogels. Ik ben benieuwd naar de andere deelnemers tijdens dit weekend.
Rond zessen tref ik iedereen aan onder het genot van soep en een broodje. Mannen, vrouwen, verschillende leeftijdscategorieën. Een mooie mix. Kinderen zijn er deze keer niet bij. De mensen waarbij ik aan tafel schuif zijn er niet voor de eerste keer. Het is hen goed bevallen zo'n werkweekend. Na het eten volgt een verhaal over Utopia door Lauren van Natuurmonumenten. Over het ontstaan en het belang van dit gebied. Ook Marc Plomp vertelt enthousiast over de diverse vogels die er broeden. De interesse is groot, vooral de jonge vogels in de film doen het goed. Nieuw leven. Daar doen we het voor. Zaterdagochtend, na het ontbijt staan we warm aangekleed klaar om naar Utopia te gaan. De zon, die ik vanochtend door het raam stralend boven de waddendijk zag opkomen, is helaas verdwenen. De gevoelstemperatuur is ver beneden nul, maar we zijn gedreven en iedereen heeft er zichtbaar zin in. ‘’We gaan aan de slag", horen we Loran en Eckard van Natuurmonumenten zeggen. En eigenlijk valt de kou mij reuze mee die ochtend. Allen zijn we druk bezig om de planten tussen de schelpen te verwijderen. Utopia is het decor geworden van groene kruiwagens, rieken en bijna dertig ijverige mensen. Vele handen maken licht werk blijkt al snel. Het is gezellig, tijdens het werk kletst iedereen lekker door en aan het eind van de ochtend is Utopia klaar voor de vogels. Iedereen kijkt blij en tevreden naar het resultaat.
Eckard en Loran vertellen tijdens de wandeling zo nu en dan iets over het gebied, ook Marc Plomp is opnieuw van de partij. Een beetje in beweging blijven is wel een gouden tip. Op het wad is volop drukte. Veel bergeenden, er vliegt een smelleken laag over het wad, ik zie rotganzen en hoor het geluid van een wulp. Al wandelend komen we ook op de plek waar jaarlijks veel lepelaars broeden. Vorig jaar ongeveer 100 broedparen. Naast De Schorren, zijn er nog twee plekken op Texel waar lepelaars broeden. Natuurlijk is dit gebied wel buitendijks, dus de kans is altijd aanwezig dat bij een flinke storm enkele nesten wegspoelen. Dit is ook wel gebeurd. Het weerhoudt de lepelaar overigens niet om terug te komen. De ‘Lauwersmeer’ zeearend op Texel, waarvan we horen dat deze vandaag in de buurt van Cocksdorp is gesignaleerd, zien we helaas niet. Wel worden we getrakteerd op vier velduilen die op verschillende plekken plots opduiken vanaf de grond. Magische momenten. Een prachtige vogel die iedereen zichtbaar verrast en vrolijk maakt. Een mooie afsluiting van de excursie. De Schorren blijft indrukwekkend, ongeacht het seizoen.
Zaterdagavond heb ik na het eten de puf er een beetje uit. Van het plan om televisie te kijken komt niets terecht. Een uitnodiging van Lauren om naar Question Plaza te komen neem ik iets langer in overweging, maar uiteindelijk besluit ik lekker lui met mijn boek op de hotelkamer te blijven.
Zondagochtend word ik wakker van het alarm van mijn mobiel. Ik heb heerlijk geslapen, maar een beetje duf ben ik nog wel. Buiten valt natte sneeuw en ik hoor de wind rond het hotel huilen. Utopia is klaar, vanochtend gaan we naar het gebied De Petten. Deze ligt in de omgeving van Den Hoorn waar jaarlijks o.a. grote sterns broeden. Eigenlijk lig ik wel lekker, schiet er even door mij heen. En het is heerlijk warm in mijn hotelkamer. Maar ik heb ook wel weer zin om met z’n allen aan de slag te gaan. Een gemotiveerde, enthousiaste groep mensen zo blijkt. Nieuwe mensen en hun verhalen kunnen enorm inspireren en boeien. Ook dit weekend merk ik dat weer. Mensen die allen genieten van de natuur op hun eigen manier, graag hun steentje bij willen dragen en het heerlijk vinden om buiten te zijn. Deze factoren verbinden. En ook Texel zelf en het wad trekt bij velen.
Na het ontbijt doe ik in mijn hotelkamer weer veel laagjes kleding aan. Gelukkig is het inmiddels droog en het voelt buiten ook iets zachter dan zaterdag. Met een aantal auto’s gaan we richting Den Hoorn. Ook ik neem vier anderen mee in mijn auto en onderweg vertel ik iets over de plekken waar we langs komen. Na veel bezoekjes aan Texel gaat mij dat prima af. Bij de Petten gaat het schoonmaken van de strandjes voorspoedig. Er is genoeg te doen.Tijdens het schoonmaken van de strandjes word ik geroepen. Eckard wijst. Ver weg, in de buurt van Den Burg schat ik in, vliegt een vogel boven een boerderij. Ondanks de grote afstand is deze duidelijk zichtbaar. Ja, het moet de zeearend zijn. We houden deze zwarte schaduw nauwlettend in de gaten. En na een kwartiertje is het zover: de zeearend komt richting ons vliegen. Met naast zich twee pestende buizerds, die waarschijnlijk niet erg blij zijn met deze groot uitgevallen concurrent op ‘hun’ eiland. Wat een imposante verschijning en wat een mooi contrast in grootte tussen de zeearend en de buizerds. Toch een ontmoeting met de ‘vliegende deur’, waarop ik had gehoopt. Ik hoor dat op waarneming.nl diverse ontmoetingen met de zeearend op Texel zijn vastgelegd. De registraties roepen vragen op of het wel om één zeearend gaat. Het lijkt bijna onmogelijk. Inmiddels is bekend dat het om twee jonge zeearenden gaat. Geweldig nieuws.
Aan het eind van de ochtend, wanneer ook De Petten klaar is voor de broedvogels, nemen we afscheid van Loran en Eckard, maar ook van elkaar. Een aantal van ons maken van de gelegenheid gebruik om iets te zeggen over het geslaagde weekend, over de gezellige groep. Iedereen lijkt zich erin te kunnen vinden. De groep gaat daarna uitéén: richting de veerboot, terug naar het hotel, anderen gaan Texel verkennen op deze vrije zondagmiddag.
Eind van die middag rij ik terug over de afsluitdijk, richting huis. Op Texel lag weinig sneeuw, maar nu begint het redelijk te sneeuwen. Het wordt aardig wit om mij heen, maar veel hinder ondervindt het verkeer niet. Het is een heerlijk autoritje, de radio op Sublime FM. Ja, ik heb mij prima vermaakt op Texel. Een heerlijk uitwaaiweekend.
Texel - februari, 2013,
aanwezig namens Natuurmonumenten
Geen opmerkingen:
Een reactie posten